We are in Scotland, mate

Nordsjøkrysset gjekk strålande. Etter eit rivna segl i Bømlafjorden, og ei natt med sying på Mosterhamn var me tysdag klare for å leggja ut i havet. Det starta med kuling type sterk og bølgjer type høge. Båten kosta bortetter havet, og Roger var overtydd om at me hadde den på plan i nesten eit døger. Det var dødsdigg, sjølv om Roger spydde både oppover og skrått i nokre timar, og kunne tørka spy frå håret fleire dagar etterpå. Men plutseleg byrja nok folk å be for oss, fordi det vart blikkstille.

Ver snille å ikkje be like mykje før neste havkryss, fordi det går så voldsomt seint når det er vindstille.

I Nordsjøen såg me monge plattformar. Sikkert minst tusen. Rart å tenkja på at me sikkert sigla forbi ti tusen mennesker der ute, og nesten ingen av dei ville slå av ein prat med oss over VHFen. Kjip gjeng, men dei var nok travle med å fylla opp Statens Petroleumsfond Utland. Bortsett frå plattformar såg me eit lysrøyr, ei platsflaske og ein død fugl.

  Noko av det viktigaste når ein kryssar hav er å sjå bra ut. Det klarer Daniel nokså godt.

 Når me ikkje sov spelte me helst gitar.

  

Og når me ikkje spelte gitar spelte me litt munnspel.

 Men av og til var me ikkje i humør til å spela verken gitar eller munnspel. Då las me gjerne bøker.

 Her er eit lite filmklipp frå då vinden endeleg kom attende.

 Etter ca. 80 timar på havet kom me endeleg i hamn i Lossiemouth i Skottland. Her er det ganske alright. Hadde det ikkje vore for den kalde vinden frå nord hadde me vore overtydde om at me var i syden.

Det er ganske fint her eigentleg.

 Men båtane er ikkje like fine som heime i Noreg.

(Tekst: Roger, Bilete: Roger)