The Irish sea, a mystery, with fog so thick it makes me sick

Vi forlot Port Ellen og Skottland tidlig mandags morgen for å få best mulig vind mot Belfast. Men vinden har ikke vist seg fra sin beste side til nå på turen. Med sterke tidevannstrømmer gikk vi til tider to knop i feil retning selv om vi hadde full seilføring. Dermed brukte vi litt lenger tid enn antatt til Belfast, uten at det satt en demper på stemningen.

 

Belfast by night

Etter ankomst gikk vi på en butikk som mente at det ikke var mulig å oppdrive motorolje i Belfast. Med tanke på at Belfast er en by på ca 300 000 mennesker hadde vi vanskelig å tro på dette. Men da Torkelsen troppet opp med sin nyfriserte bart fikk han dem til å bestille det inn til oss på direkten.

Det meste blir fikset når Daniel gir dem "blikket"

Etter å ha fått sett en del smekre damer i Belfast satte vi kursen mot Dublin for å kjenne på storbylivet. Allerede i innseilingen til havnebyen fikk vi merke at dette var en større havn enn vi er vant med i Sunnhordland. Det var blitt mørkt og da vi nærmet oss, så vi at lanternen i baugen hadde sluttet å virke. Ikke veldig populært da det 10 minutter seinere dukker opp et stort skip med kurs rett imot og vi blir kalt opp på VHFen med grei beskjed om å pelle oss ut av leia. Godt de ser oss på radaren om ikke annet :) I Dublin traff vi på en norsk båt som var på vei hjem Karibien. Kapteinen ombord, som forøvrig er den barskeste vi har truffet så langt på turen, gav oss mange gode tips om forskjellige havner og øyer vi bør besøke. Veldig nyttig for resten av ferden sørover.

Innseilingen til Dublin

En av Dublin´s mange flotte gater

Da det var forholdsvis dyr havneleie i Dublin, tatt i betraktning at det kun var kaldt vann i dusjen, bestemte vi oss for å stikke til en marina 5 nautiske sør for hovedstaden. Etter å ha fikset diverse ting på båten, deriblandt lanternen, tøffet vi oss rolig bort og slapp ankereret i en gigantisk marina med flere hundre seilbåter. Veldig flott havn.

Vi brukte omtrent 3 døgn fra Dublin og nedover Irskekysten. Vi tok oss god tid og lå tidvis på anker om nettene. Det var 3 omtrent vindfrie døgn, så Ali fikk kjørt seg. Til vår store lettelse ser motorproblemene ut til å ha gått over. Det feiret vi med å gå/drive på grunn i Irskesjøen. Ole og Daniel strides fremdeles om hendelsesforløpet, men Roger er enig med Ole om at vi drev med strømmen. Problemet er at sandbankene flytter på seg så kartinformasjonen stemmer ikke når det kommer til dybden. Siden det bare var sandgrunn, og vi holdt kun 1 knop, var det alt i alt en koselig grunning.

Vi har nå lagt en dag i Cork helt sør i Irland, og tenker å krysse Biscaya over til Spania. Det tar nok ca. 6 døgn. Med oss på turen har vi Jørgen Johannessen, en kremkar fra Mosterhamn. Snakkes i Spanien!

(Tekst: Ole Martin, Bilete: Roger)

I can't control the wind but I can adjust the sail

Førre veke har gått med til sigling frå Lossiemouth til Port Ellen, gjennom den Kaledonske Kanal. Me hadde motvind heile vegen, men det er berre bra, fordi me prøver å få vêrbitte andlet slik at me ser litt barskare ut.

Før me reiste frå Lossiemouth vitja me ein festival. Der såg me mellom anna galne folk på vasscoterar.

På veg mot Inverness fekk me ein veldig fin himmel. Skyene er forresten mykje lågare i Skottland enn heime. Ganske stilig eigentleg.

Plutselig kom 5 delfinar og leikte med båten vår. Det var jammen flaks, fordi Ole Martin elsker delfinar. Han var ikkje til å styra då delfinane plaska rundt SY Blomsterskatt.

Delfinkjærestepar.

Når me kryssar gjennom Skottland, må me gjennom sluser. Ganske mange av dei. Den fyrste slusa var litt spanande. Det er ikkje akkurat moderne teknologi dei nyttar, og slusene er veldig treige. Difor vart me fort lei.

Kappløp inn i slusa. Me vann.

Dei har fine bruer i Skottland. Dette er i høglandet. Ganske artig at me fekk med oss ein fleire tonn tung båt opp i høglandet.

På ein øde stad fann me ei bondebestemor som selde heimalaga scones i hagen sin. Me kjøpte oss scones, kaffe, te, melk, brus, is og suppe. Det smakte himmelsk og var nesten gratis.

Midt inne i Skottland er Loch Ness. Det er der det berømte monsteret Nessy bur. Me såg Nessy, og klarte akkurat å fanga ho på bilete. 

Heilt alright å sigla på ein smal kanal mellom tett skog oppe i fjella.

Fredag kom me til Port Ellen. Me trudde dette var ein storby, men staden er faktisk mindre enn Tysnes.

Er det noko dei har på øya her, så er det distilleri. Her er 8 stk eller noko slikt. Me besøkte eitt i går, og fekk smaka på 25 år gamal whisky.

Whiskytønner. Dei har så mykje whisky her at heile øya sikkert kunne ha vore fulle inn i evigheten. Me fortalte dei lokale at dei måtte passa på leveren sin, men at det var greit å kosa seg litt av og til.

Me møtte ein knallkjekk franskmann her. Ingenting er som Skottland med ein tvist av Frankrike.

Slik ser me ut. 

(Tekst: Roger, Bilete: Roger)

We are in Scotland, mate

Nordsjøkrysset gjekk strålande. Etter eit rivna segl i Bømlafjorden, og ei natt med sying på Mosterhamn var me tysdag klare for å leggja ut i havet. Det starta med kuling type sterk og bølgjer type høge. Båten kosta bortetter havet, og Roger var overtydd om at me hadde den på plan i nesten eit døger. Det var dødsdigg, sjølv om Roger spydde både oppover og skrått i nokre timar, og kunne tørka spy frå håret fleire dagar etterpå. Men plutseleg byrja nok folk å be for oss, fordi det vart blikkstille.

Ver snille å ikkje be like mykje før neste havkryss, fordi det går så voldsomt seint når det er vindstille.

I Nordsjøen såg me monge plattformar. Sikkert minst tusen. Rart å tenkja på at me sikkert sigla forbi ti tusen mennesker der ute, og nesten ingen av dei ville slå av ein prat med oss over VHFen. Kjip gjeng, men dei var nok travle med å fylla opp Statens Petroleumsfond Utland. Bortsett frå plattformar såg me eit lysrøyr, ei platsflaske og ein død fugl.

  Noko av det viktigaste når ein kryssar hav er å sjå bra ut. Det klarer Daniel nokså godt.

 Når me ikkje sov spelte me helst gitar.

  

Og når me ikkje spelte gitar spelte me litt munnspel.

 Men av og til var me ikkje i humør til å spela verken gitar eller munnspel. Då las me gjerne bøker.

 Her er eit lite filmklipp frå då vinden endeleg kom attende.

 Etter ca. 80 timar på havet kom me endeleg i hamn i Lossiemouth i Skottland. Her er det ganske alright. Hadde det ikkje vore for den kalde vinden frå nord hadde me vore overtydde om at me var i syden.

Det er ganske fint her eigentleg.

 Men båtane er ikkje like fine som heime i Noreg.

(Tekst: Roger, Bilete: Roger)

And soon, too soon, we part with pain, To sail o'er silent seas again.

Etter ei veke med intense intervju med lokale, regionale og nasjonale aviser legg me på fredag siste handa på båten før me tek farvel med våre kjære no i helga. Det er jo ikkje fred å få frå desse journalistane. Men me nyt kjendistilveret til fulle, og går no med solbriller sjølv om det rignar.

Veka har mellom anna gått med til shopping. Me shoppar helst med rosa handlevogner.

Eg har prøvd korleis det er å gå lange tider utan spegel og med havet som dusj. Konkluderer med at eg ser ut som ein sir.

Me fekk laga ei kjekke sjøkøye som me nyttar når me siglar sidevegs bortettetter havet.

Og så fekk me vakkert besøk like frå Nord Noreg. Denne vakre kvinna lærte oss å koka fullkornsris. 

Me festa solcellepanelet med ganske godt hell. Etter at me mista festet ned på 10 meters djup, måtte Ole Martin ta på seg våtdrakta og henta det opp att. No heng det nesten heilt fast.

Jolla trivst best på dekket på siglebåten når me skal kryssa atlanteren. Fyrste oppheising med storseilfallet var ein braksuksess.

(Tekst: Roger, Bilete: Roger)